Gij zult niet stelen

06/02/2017


(blog behorend bij versje #YF17029)

Oma vertelde laatst dat ze, toen ze een klein meisje was, wel eens een cent stal uit de portemonnee van haar moeder. Daar ging ze dan stiekem snoep van kopen.
Ik keek schijnheilig verontwaardigd, maar ik heb dat ook wel eens gedaan. Geen cent, minstens een dubbeltje, anders kon je nog geen dropveter betalen.

Je leest soms wel eens verhalen van mensen die grote sommen geld in taxi's of op straat vinden, en dat dan eerlijk en belangeloos naar de politie brengen. Heel nobel, maar de meeste discussies die rond zulke gebeurtenissen ontstaan, gaan erover dat we zélf anders met een dergelijke vondst zouden omgaan. Zulke gesprekken eindigen dan meestal in hangmatten of onder palmbomen op een zonnig eiland.

Maar nu heeft onlangs een 68-jarige mevrouw de portemonnee van een andere oude dame gestolen.
Ze was niet met dat doel van huis gegaan, ze heeft niet ingebroken, heeft de eigenaresse ook niet met geweld van haar portemonnee beroofd, niets van dan al. Ze zag in de rij bij de kassa van de Xenos dat de mevrouw voor haar haar beurs liet liggen, en die heeft ze toen meegenomen. Dat was niet netjes.

Om deze misdaad op te lossen, werden er beelden van de bewakingscamera getoond, die al gauw volop op internet werden gedeeld en bekeken. De dievegge meldde zich, kreeg een enorme hoop bagger over zich heen van reaguurders, en beroofde zichzelf de dag erna van het leven.

Ik kende deze mevrouw niet. Misschien is het een ongelukkige samenloop van omstandigheden geweest, die heeft veroorzaakt dat ze zelfmoord pleegde, zo kort nadat ze door al die onbekende en ongetwijfeld véél eerlijkere mensen was beschimpt en uitgekotst. Maar misschien ook niet.
En misschien, héél misschien, moeten wij - de maatschappij - ons eens gaan realiseren dat we met al die beledigingen en verwensingen die we vanachter onze laptop zo kwistig de wereld instrooien, mensen kwetsen. Dat we medemensen van vlees en bloed via social media beledigen en pijn doen en veroordelen, vaak nog voordat we enig idee hebben van wat er precies aan de hand is.

Natuurlijk, stelen mag niet. En deze mevrouw had gestolen. Maar ooit hebben we met zijn allen een rechtssysteem afgesproken, waarbij we overtredingen en misdrijven aan een rechter voorleggen, die daarna een oordeel velt. Een boete vaststelt of een straf oplegt.
Dank zij social media knopen we elkaar dezer dagen echter al op, voordat er ook maar een rechter aan te pas kon komen.

Is dat echt wat we willen?