Eindejaarsoverpeinzing

Blog bij versje #YF17357

Het zijn de donkere dagen voor kerst. Buiten is het te koud voor lente, maar veel te warm voor winter. Een witte kerst zit er beslist niet in dit jaar, of je zou de witte mistbanken die mistroostig boven de velden hangen moeten goed rekenen, maar dat voelt toch nét iets anders.

Mist, regen, modder, en het wil maar niet licht worden. Een mens zou van minder depressief worden. En dát mag niet!

Want iedereen weet dat deze donkere, sombere dagen in de aanloop naar de feestdagen en het nieuwe jaar, tegelijkertijd bij uitstek de dagen van warmte en gezelligheid zijn. Van lekker eten en cadeautjes onder de kerstboom. Van lichtjes en sfeer en tijd voor elkaar. Van genieten met een grote G.

En dat genieten lijkt tegenwoordig niet minder dan een sociale verplichting te zijn. De druk is groot. Onze kerstboom moet de mooiste in de straat zijn, de kerstkrans aan onze voordeur zelfgemaakt. Onze kinderen mogen geen ruzie maken, en moeten vooral dolblij zijn met hun cadeaus, ook als ze niet de allernieuwste IPad hebben gekregen. Zelf mogen we ons niet ergeren aan die immer ontevreden tante of de verre neef die altijd veel te hard lacht. Het kerstdiner mag niet onderdoen voor dat van een sterrenkok, en we moeten gelukkig zijn. Ook met een grote G.

Maar dat zijn we steeds vaker niet. Het kerstdiner is geen gezellige familiebijeenkomst meer, maar een prestigekwestie en een bron van stress. Alleen al het gedoe om alle agenda’s van onze door echtscheiding opgesplitste en nieuwe samengestelde gezinnen op elkaar af te stemmen is een hels karwei.

En dan zijn er nog de mensen wiens agenda en huis met de feestdagen leeg blijft. Eenzame mensen. Mensen voor wie al die opzichtige gezelligheid om hen heen alleen maar extra zout in de wond van het alleen-zijn is.

Je zou haast gaan denken dat we met zijn allen maar beter een deken over ons hoofd kunnen trekken en gaan slapen tot het eindelijk april is. Of nog wat langer.

Maar dat zou jammer zijn. Hartstikke jammer! Want al zou de een zijn klagende oma dolgraag achter het behang plakken, en verlangt een ander juist hartstochtelijk naar gezelschap, we leven! En zolang we leven, valt er voor iedereen wel iets te genieten.

Een onverwacht gezellig praatje bij de slager. Die chocoladetaart die zomaar voortreffelijk gelukt is.  Dat heerlijke gevoel als je na een avondje uit je schoenen uittrekt en op de bank ploft. De kleine van je zus, die vaak oervervelend is, maar soms ook grappig ad rem uit de hoek kan komen. Een sneeuwklokje, dat ondanks het ontbreken van sneeuw zijn kopje boven de grond uitsteekt. De herinnering aan je geliefde, die niet meer bij je is, maar met wie je zulke gelukkige tijden hebt mogen beleven.

Voor iedereen die er oog voor heeft, is er wel ergens iets moois te zien of te beleven. Dus kijk om je heen, en geniet van al dat kleine geluk! Met een grote G!

(oma heeft het iets bondiger opgeschreven in versje #YF17357)