Dus. Een titel. Nee, dé titel!

Mijn manuscript had een titel. Een werktitel, want dat had ik zo geleerd. Als je je manuscript aan een uitgever aanbiedt, dan geef je het een werktitel. Daarmee maak je duidelijk dat je wél al hebt nagedacht over een titel (en nadenken is goed), maar dat je ook nog openstaat voor andere inzichten (en dat is óók goed).

Mijn verhaal gaat over Ellen, een jonge vrouw die als veertienjarig meisje door een wildvreemde man werd verkracht. Als volwassen vrouw leidt ze een onopvallend leven. Ze heeft weinig vrienden, en al helemaal geen vijanden. Toch ontvangt ze op een dag een anonieme dreigmail. Ze concludeert dat het niet anders kan, of er is sprake van spam. Als echter kort daarna enkele afschuwelijke en angstaanjagende gebeurtenissen plaatsvinden, wordt Ellen bang. Wie heeft het op haar gemunt, en waarom?

In haar zoektocht naar de waarheid, stuit ze op geheimen uit haar eigen verleden, die haar leven veranderen in een ware hel. 

… geheimen uit het verleden die haar leven veranderen in een ware hel… die hun schaduw werpen over haar toekomst… schaduw… schaduwen…

Daar had ik mijn werktitel. Schaduwen. Ik proefde het woord en het smaakte niet slecht. En, wat heel bijzonder was, voor zover ik kon nagaan bestaat er nog geen boek met die titel.I

n mijn vorige blog heb ik geschreven over mijn zoektocht naar een definitieve titel. Dé titel. En hoe ik na een heleboel vruchteloze pogingen tot subliem en uniek en magistraal, besloot er nog eens een nachtje over te slapen.

Dat heeft geholpen. De volgende dag kwam ik, samen met mijn uitgever (of klinkt dat ‘mijn’ te bezitterig?), tot de conclusie dat we misschien wel zochten naar wat we al hadden. Dé titel: 

***   SCHADUWEN   ***   ISBN 9789492939029   ***