Klaar! Of nee... wacht... bijna klaar!

Dus we waren de hele zondag druk in de weer geweest met de filmopnamen voor mijn boektrailer. En toen ik ’s avonds heel onhandig languit liggend op de bank een blog probeerde te typen, kwam dat appje binnen van cameravrouw Monique; ‘eerste impressie’. 

Was die even snel! En goed bezig! Negenendertig seconden trailer, en het zag er super professioneel uit. Het begin was gemaakt! 

Inmiddels is het dinsdagavond, en ik heb geen flauw idee hoe of waar ik de afgelopen dagen heb doorgebracht. Of ik nu boodschappen deed, aan het werk was, op de bank lag of door het bos wandelde, mijn uitzicht was overal hetzelfde: de WhatsApp-conversatie met Monique.

Als we nou eens… kijk eens even naar… wat vind je van… kunnen we niet beter… 

En terwijl ik boodschappen in mijn karretje kwakte, mijn honden floot, in eenpansgerechten roerde en probeerde een boek te lezen, typte ik mijn antwoorden: ik vond die vorige versie… ja… goed idee… nee, vooral laten zo… inderdaad… maar als we dan… 

En dan is er zomaar op dinsdagmiddag al een definitieve versie! Ik heb een boektrailer! Vol trots deelt Monique haar kindje in de groepsapp, die we speciaal voor dit doel met onze acteurs hebben aangemaakt. Ik stuur het bestand enthousiast naar Marcel, de uitgever. Kijk! 

Zelf speel ik het filmpje ook nog eens af. En nog eens. En ineens denk ik hé, moeten we eigenlijk wel…? Ik stuur Monique een berichtje. Ze zal er nog even naar kijken, belooft ze. En een kwartier later, inderdaad! Zal ik dan niet toch…? 

Ik app mijn uitgever. Ho! Stop! Niet kijken! Voortschrijdende inzichten! 

En nu zit ik op de bank en bekijk tevreden de laatste versie van mijn boektrailer. Klaar! Of nee… wacht… bijna klaar!