Het borrelt!

09/03/2018


Het manuscript ligt bij de uitgever, de boektrailer is klaar… wat zal ik eens gaan doen?

Nu ben ik van nature best goed in nietsdoen. Achter mijn laptop, op de bank, op plekken waar ik geacht word wél wat te doen… nietsdoen kan ik overal. En het voelt heerlijk! Op dat kleine knagende gevoel na. Ik weet niet eens precies wat het is. Schuldgevoel? Onrust? Wat het ook is, het maakt dat ik me, naarmate het nietsdoen voortduurt, steeds ongemakkelijker ga voelen, totdat er niets fijns meer aan is. Er moet iets gebeuren. Ik wil iets doen! 

Natuurlijk is er maar één antwoord op de vraag ‘wat dan?’ Schrijven! 

Tijdens mijn urenlange niets-doe-sessies borrelde er van alles op in mijn hoofd. Vage ideeën voor een volgend boek, losse verhaallijntjes die misschien ergens in de toekomst samen zullen komen.

Nu ben ik helaas erg slecht in het van tevoren al helemaal uitwerken van een ingenieus plot aan de hand van een gestructureerd schema. Dat is verschrikkelijk jammer, want het lijkt me een genot om op die manier te kunnen schrijven. In plaats daarvan moet ik achter de laptop gaan zitten en beginnen te typen, om al schrijvende te ontdekken hoe het verhaal verder gaat. 

Bij mijn nieuwe verhaal is er echter nog helemaal geen sprake van verdergaan, dat moet nog beginnen. Maar inmiddels denk ik wel te weten hoe. En in dat kader ben ik nu hogelijk geïnteresseerd in alles wat te maken heeft met orgaandonatie.

In zijn boek ‘Het geheugen van het hart’ vraagt de Amerikaanse psycholoog Paul Pearsall zich af, of er bij een harttransplantatie niet meer wordt overgedragen dan alleen het orgaan. En precies datzelfde vraagt het nieuwe personage dat nu nog vrij doelloos lijkt rond te dwalen in mijn hoofd zich ook af. 

Wordt wellicht vervolgd…


IMG_20180309_215156_380