De zetproef

07/08/2018


Begin vorige week kreeg ik een mailtje van de uitgever met in de bijlage de zetproef van Schaduwen. Of ik het verhaal nog één keer zorgvuldig wilde doornemen en eventuele fouten corrigeren. Uiteraard wilde ik dat, ik had er zelfs zin in! Nadat het manuscript enkele weken daarvoor diverse malen heen en weer gereisd had tussen de redacteur en mij, en er over punten en komma’s was gediscussieerd, keek ik er naar uit om nu heerlijk relaxed de zetproef door te lezen om die eventuele laatste spelfout te tackelen. Dus installeerde ik me die avond met mijn laptop en een wijntje aan de tuintafel.

De eerste hoofdstukken lazen heerlijk vlotjes weg, en er was geen spelfout te bekennen. Op deze manier zou ik het boek met gemak in twee avonden uitlezen, en zou het ruim voor het weekend terug bij de uitgever kunnen zijn.
Tevreden met mezelf en mijn schrijfsel las ik verder. Hé, wacht eens even, had ik niet net gelezen dat vijf jaar geleden… en drie jaar daarvoor… dus acht jaar geleden, maar hier stond zes. Scrollen. Herlezen. Zie je wel! Helemaal fout! Gauw paste ik mijn vergissing aan. Acht jaar geleden. Probleem opgelost. Behalve dan dat twee hoofstukken later iemand vorig jaar, dat is dan vijf jaar later… nee wacht, nu dus zeven! Of…? Ik scrolde heen en terug door de tekst en paste her en der getallen aan en werd een beetje zenuwachtig. Hadden we dit echt met z’n allen tot het allerlaatste moment over het hoofd gezien? Ik besloot het hele verhaal voor de zekerheid nog een allerlaatste keer te lezen. Er was tenslotte nog tijd genoeg. 

Zaterdagavond. Lichtelijk verveeld, want voor de honderdduizendste keer, begin ik te lezen. Ze was gekleed in een kort zomerjurkje… het verhaal loopt als een zonnetje. Alles klopt. De hoofdstukken sluiten naadloos op elkaar aan, de verschillende vertellers nemen het stokje telkens keurig van elkaar over.

Maar dan slaat mijn hart een slag over van schrik. Had niet zojuist een van de hoofdpersonen aangekondigd dat het de hoogste tijd wordt om in actie te komen? Waar is dan die actie? Ik heb toch hopelijk niet verzuimd om dat verhaallijntje uit te werken? Scrollen. Lezen. Nog meer scrollen. Mijn ogen vliegen langs de regels. Paniek. Want als de een niet… dan zou de ander nooit… en dan… dan moest het opnieuw! Alles! Minder dan een week voordat het boek in de winkel moet liggen! Ik stuur de uitgever een mailtje met als onderwerp Paniek!! en ga naar bed.

De volgende ochtend ben ik vroeg wakker. Koffie. Laptop. Lezen. Van voren af aan. Met een beetje mazzel valt het allemaal mee en hoeft het boek maar half overnieuw in plaats van helemaal. Enfin. Ze was gekleed in een kort zomerjurkje…

Ik kom aan bij het fatale hoofdstuk en lees… en lees verder… alles klopt. Er is niets aan de hand. Voor de zekerheid scrol ik terug en loop alles nog één keer na. Keurig. De spoken in mijn hoofd trekken zich beschaamd terug.

Ik stuur de uitgever een mailtje met als onderwerp Bij nader inzien geen paniek!! Dat was eergisteren. Overmorgen ligt mijn boek in de winkel. 


 

boekschaduwen