Zelfvertrouwen

08/09/2018

Ik barst van het zelfvertrouwen! Althans, dat is wat ik mezelf en anderen graag wijsmaak. En soms voelt het ook echt zo.

Neem nou afgelopen februari. Ik had mijn manuscript Schaduwen afgerond en aan (op dat moment nog niet) mijn uitgever gemaild, en die had laten weten er enthousiast over te zijn; ze wilden ermee aan de slag! Ik was dolgelukkig en blaakte van zelfvertrouwen. Nu kon er niets meer misgaan in mijn leven, ik had immers een uitgever gevonden! In deze barre tijden van een miljoen schrijvers en steeds minder lezers had ik zomaar een uitgever gevonden!

De euforie gaf me vleugels én een idee voor een volgend boek. Ik maakte een hagelnieuw bestand aan en noemde het heel toepasselijk Nieuw manuscript. Het was heerlijk om eindelijk weer eens met het begin van een verhaal bezig te zijn. Met de grote lijnen in plaats van de details. Tegen de tijd dat Schaduwen terugkwam van een rondje uitgever en redacteur had ik ruim twintigduizend woorden Nieuw manuscript. Net zo spannend als Schaduwen, misschien nog wel beter, dat wist ik zeker!
 

Er brak een drukke tijd aan van corrigeren en nog een keer corrigeren en een omslag (laten) ontwerpen en nog een allerlaatste keer corrigeren. Nieuw manuscript moest wachten, Schaduwen kwam eraan en ik vertelde aan wie het maar horen wilde wat een spannend boek dat was. Ik had er zin in! Totdat de datum van verschijning naderde. Negen augustus. Ik kreeg een mailtje van de uitgever dat een ongecorrigeerde versie van Schaduwen als recensie-exemplaar aan Vrouwenthrillers.nl was toegezonden, zodat er bij het verschijnen van het boek ook meteen een recensie beschikbaar zou zijn. Mijn hart stond stil, mijn zelfvertrouwen viel met een harde klap in duizend stukken uiteen. Nu pas besefte ik dat zo meteen iedereen mijn boek daadwerkelijk kon gaan lezen. En er een mening over zou hebben. Om te beginnen die allereerste recensent. Stel je voor dat die het boek slecht zou vinden. Of matig. Matig zou ook een ramp zijn, wie koopt er nu een matig boek? Dat doet toch niemand?!

De eerste recensie was er eentje van vijf sterren. VIJF. Ik kon het nauwelijks geloven, maar het stond er echt. Woorden als “fijne schrijfstijl” en “verrassende wending” en “vele cliffhangers” kwamen voorbij. Heel voorzichtig krabbelde mijn zelfvertrouwen overeind. Schaduwen verscheen, en een heleboel positieve reacties volgden, én een supergezellige en zeer druk bezochte boekpresentatie. Heerlijk! Mijn zelfvertrouwen en ik genoten!
 

Zelfverzekerd klapte ik vanmiddag mijn laptop open. Na een maand lang alleen maar met Schaduwen bezig te zijn geweest, was ik nu wel even toe aan iets anders. Nieuw manuscript lonkte. Ik liet mijn ogen over de regels glijden. Ik glimlachte tevreden, dit was werkelijk geen slecht begin! En toen was er ineens die gedachtenflits. Stel je voor… stel je voor dat Nieuw manuscript straks een echte titel krijgt en een heus boek wordt… en stel je voor dat het dan minder goed is als Schaduwen… stel je voor. Wat dan?  


 

 

20180825_165707(1)