Stress! En het recht om onbereikbaar te zijn.

25/11/2018

 

Uit onderzoek van TNO blijkt dat stress al jaren beroepsziekte nummer één is. Enkele cijfers: een miljoen Nederlanders heeft last van klachten die wijzen op een burn-out. Van het ziekteverzuim veroorzaakt door werk, is stress in 36 procent van de gevallen de oorzaak. Bijna één op de vijf werknemers van 25 tot 35 jaar heeft ‘relatief vaak’ last van burn-outklachten.

Iedereen altijd bereikbaar


PvdA-kamerlid Gijs van Dijk wil daarom dat in de wet vastgelegd wordt dat werknemers het recht hebben om onbereikbaar te zijn. Even geen appjes, telefoon of e-mail van je collega’s of leidinggevende. Hij is van mening dat voor veel medewerkers de druk vanuit het bedrijf om altijd bereikbaar te zijn te groot is, en dat het moeilijk is voor werknemers om zich daaraan te onttrekken.

In een artikel op Trouw.nl zegt Van Dijk het volgende: “De jonge generatie werknemers is opgegroeid met de smartphone en met het idee dat werk en privé door elkaar lopen. Maar op een gegeven moment gaat het mis. Als ­lichaam en geest nooit rust krijgen, raakt de balans verstoord. Het zou goed zijn om na te denken over hoe wij willen leven. Willen we steeds bezig zijn met werk en de baas, of willen we ook een beetje ontspanning?”



Smartphone


Ik ben het volledig met Van Dijk eens als hij stelt dat de jonge generatie is opgegroeid met de smartphone. Met de smartphone in de hand, zou ik daar aan willen toevoegen, en dat laatste geldt allang niet meer alleen voor de jonge generatie. Bijna iedereen heeft tegenwoordig waar dan ook wanneer dan ook zijn of haar smartphone binnen handbereik. En dat veroorzaakt ongetwijfeld, zoals Van Dijk aangeeft, dat zowel ons lichaam als onze geest nauwelijks nog een moment rust krijgt. En ja, dan raakt de balans verstoord. Maar is onze werkgever inderdaad de schuldige? Dat waag ik te betwijfelen.

 

Werkstress. Of…?

 

Natuurlijk, cijfers liegen niet. En uit bovengenoemde cijfers zou je inderdaad kunnen concluderen dat onze banen ons en masse boven het hoofd groeien, doordat ze te ver binnendringen in ons privéleven en in onze vrije tijd.

Maar is dat wel zo? Hoeveel procent van de e-mails en appjes die we dagelijks binnen en buiten werktijd ontvangen zijn werk gerelateerd? En hoeveel van die berichtjes zijn reclameboodschappen, bestelbevestigingen, en prangende vragen van je naasten? Omdat je dochter haar favoriete spijkerbroek niet kan vinden en je partner wil weten of jij na het werk nog even gauw langs de supermarkt kan? En je dan meteen zoonlief kan ophalen van zijn judotraining? Omdat je die ene vriendin hebt die de onbedwingbare behoefte heeft om je van haar dagelijkse beslommeringen op de hoogte te houden, of omdat je op het laatste moment je medewerking aan het jubileumfeest van de tennisclub moest afzeggen, waarna er een helse discussie losbarstte in de betreffende groepsapp?

 

Vrije tijd stress

 

Want geef het maar toe: vrije tijd is tegenwoordig bij veel mensen tot de laatste minuut gevuld met vrijetijdsbesteding. Logisch, want we willen allemaal optimaal van het leven genieten en gelukkig zijn, en daarvoor zijn héél veel vrienden en leuke dingen doen onontbeerlijk. Dus we rennen van hot naar her om maar niks te hoeven missen en vooral niet te kort te schieten. Want stel je voor dat anderen wél op zomer- én skivakantie gaan, zich inzetten voor goede doelen, festivals bezoeken, exquise zevengangendinertjes geven en kinderfeestjes organiseren waar een middelgroot circus een puntje aan kan zuigen en jij niet?

En dán ook nog werken?


Het is niet meer dan logisch dat we na al die leuke activiteiten misschien wel af en toe aan een beetje rust toe zijn. In de Arbeidstijdenwet wordt het recht op elf uur rust per dag genoemd. De vraag is: wie is degene die ons die rust niet gunt, onze werkgever? Of wij zelf?


stress1