Jarig!

19/01/2019


Ik ben bijna jarig. Volgend weekend om precies te zijn. Nog zeven nachtjes slapen. 
Vroeger vond ik het heerlijk om jarig te zijn. Ik was op dezelfde dag jarig als mijn opa. Ooit schreef opa in mijn poëziealbum het volgende versje:

“toen opa zijn 59e verjaardag vierde
kwam jij met je geboorte
de dag versieren”

Het poëziealbum is al lang geleden tijdens een verhuizing verloren gegaan, maar het versje ken ik uit mijn hoofd. Ik vond het prachtig.

Van de verjaardagen uit mijn kindertijd kan ik me bijzonder weinig daadwerkelijk herinneren, maar er zijn foto’s, een heleboel foto’s en er zijn zelfs filmpjes. Minstens één van die filmpjes is er zo een  wat je je niet persé je hele verdere leven wil herinneren en wat je alleen al daarom nooit vergeet.
Ik weet niet mijn hoeveelste verjaardag het precies was. Wat ik wel weet is dat ik overduidelijk al een vrouw van de wereld was en mijn twee jaar jongere broertje een onbeduidende kleuter die geen omgangsvormen kende. In het verjaardagsfilmpje komt hij met een blij gezichtje en een groot cadeau op me toestappen. Ik zit in mijn mooiste jurk op de bank, met een uitgestoken hand klaar om audiëntie te verlenen. Mijn broertje legt trots het grote pakket op mijn schoot en wil een stap terug doen, maar daar grijp ik in. Zó doen we dat niet in huize Franssen. Éérst geef je de jarige netjes een hand (ik grijp mijn broertjes hand en schud die uitbundig) en pas dáárna overhandig je het cadeau (ik duw mijn broertje aan de kant en wijd me aan het uitpakken van het geschenk).

Het moge duidelijk zijn, het stralende middelpunt van de belangstelling zijn is me op het lijf geschreven. Dat is jarenlang zo gebleven. Mijn verjaardag is een bijzondere dag en wee degene die daar al te nonchalant over denkt. Het is nog niet zo héél lang geleden dat ik mijn verjaardag grotendeels woedend in bed heb doorgebracht omdat mijn naasten naar mijn mening onvoldoende aandacht aan het heuglijke feit hadden besteed. Uiteindelijk kwam het die dag dankzij een heleboel champagne en pizza op bed allemaal goed.

En nu lijkt er iets te zijn veranderd. Namelijk ikzelf. Begon ik andere jaren op Nieuwjaarsdag al luidkeels te verkondigen dat ik bijna jarig ben, nu zwijg ik. Ik weet zelf niet waarom. Elke verjaardag is een geschenk zei laatst iemand, en daar ben ik het volledig mee eens. Maar toch liggen sommige getallen plezieriger in het gehoor dan andere. En past het beeld dat ik bij mijn aanstaande getal heb niet bij het beeld dat ik van mezelf heb. Ik ben toch immers die stralend jeugdige dame, die spontaan en modieus midden in het leven staat? Ik ben toch niet die grijzige vrouw met een leesbril aan een koordje en een ANWB-regenjas die in haar vrije tijd knooppuntfietstochtjes maakt? Heus niet, echt niet! Ik heb niet eens een fiets!

Intussen komt mijn verjaardag met rasse schreden naderbij. Nog zeven nachtjes slapen. En omdat jarig zijn toch wel fijn is hebben we iets leuks bedacht. Iets boekigs uiteraard. (Heus wel een woord hoor, boekig. Het betekent boek gerelateerd!) Ik mag nu helaas nog niet vertellen wat, dat moet nog even een verrassing blijven. Dus het is zaak om de komende dagen social media goed in de gaten te houden. En dan wordt het over zeven nachtjes misschien tóch nog een beetje feest!

jarig1