Code geel!

22/01/2019

Het was een barre dag vandaag. Het sneeuwde. En niet zomaar een beetje. Terwijl ik dit schrijf ligt er buiten inmiddels een pak sneeuw van misschien wel vijf centimeter dik!

Het KNMI heeft gisteren al een code geel afgegeven, met als resultaat dat half Nederland vandaag thuis werkte of een dagje vrij heeft genomen. Dat leidde vanochtend tot een ultra rustige ochtendspits, maar dat hebben we vanavond met zijn allen vakkundig gecompenseerd. Even voor zessen stond er meer dan 2.200 kilometer file in Nederland, waarmee het filerecord aller tijden ruimschoots werd verbroken. Het deed me denken aan jaren geleden. Tientallen jaren geleden zelfs. Ik zat in de brugklas. Het had die nacht gesneeuwd, maar onze ouders wilden van geen geld voor de bus weten, dus mijn vriendinnetje en ik moesten de barre tocht naar school zoals elke dag op de fiets afleggen. Het was een kilometer of tien fietsen van ons huis naar school. Ondanks de kou en het flinke pak sneeuw schoten we lekker op, toen we halverwege waren konden we niet anders dan constateren dat we waarschijnlijk zelfs gewoon op tijd op school zouden zijn. Alsof er niets aan de hand was! 

Dat ging ons te ver. Het kon niet zo zijn dat we na alle ontberingen die we moesten doorstaan zo meteen gewoon op tijd in de les zouden zitten. We besloten dat er sprake was van een noodtoestand, en dat dientengevolge de normale dagelijkse regels niet meer aan de orde waren. We hadden zonet minstens vijf kilometer afgelegd in erbarmelijke omstandigheden. We waren diverse malen gepasseerd door overvolle lijnbussen die onze laffe leeftijdsgenoten warm en min of meer comfortabel naar school vervoerden. Wij hadden recht op genoegdoening! Compensatie!

Het toeval wilde dat mijn opa en oma halverwege onze route woonden. In die zin dat we maar hooguit anderhalve kilometer hoefden om te fietsen om langs hun huis te komen. Dus dat deden we. Oma ontving ons met open armen. Ze trok onze jassen uit en hing ze breeduit over twee keukenstoelen zodat ze konden drogen. Onze sjaals en handschoenen legde ze op de verwarming. Over een andere radiator hing ze een dikke handdoek, zodat wij halfbevroren arme schapen daar behaaglijk tegenaan konden zitten. En zo zaten we daar met zijn tweeën op een doordeweekse ochtend knus bij oma in de huiskamer op de grond met onze rug tegen de verwarming. Oma serveerde zelfgemaakte chocomel met dikke plakken cake die was overgebleven van het weekend en inmiddels een beetje droog was geworden. Voor dat laatste had oma een briljante oplossing. Ze besmeerde de plakken met een dikke laag boter, strooide er royaal hagelslag overheen en de cake was weer als nieuw.

Véél te laat arriveerden we die dag op school. Zoals dat hoort, als je een sneeuwstorm hebt doorstaan.

 

pexels-photo-953626