Kari

20/03/2019

In augustus 2018 verscheen, zoals jullie ongetwijfeld allemaal allang weten, mijn thriller Schaduwen.

Sindsdien heb ik bij allerlei gelegenheden over het boek mogen vertellen. Ik werd geïnterviewd door de krant en mocht in diverse radioprogramma’s en via schriftelijke interviews mijn zegje doen. En bijna bij iedere gelegenheid werd me de vraag gesteld op wie van mijn hoofdpersonen ik zelf het meeste lijk.

Nu is dat lastig te zeggen want alle personages zijn aan mijn fantasie ontsprongen, dus het kan haast niet anders of ze hebben stuk voor stuk één of meer karaktertrekjes of gewoonten die naar mij terug te leiden zijn. Maar het meest in het oog springend is natuurlijk Ellen, die dagelijks lange wandelingen maakt met haar drie Drentsche Patrijshonden. Net als ik.

Nu is op de achterflap van Schaduwen al te lezen dat een van Ellens honden op een dag tijdens een wandeling door een volslagen vreemde wordt doodgeschoten. Ik heb dat bedacht en neergeschreven en het is beslist een relevant onderdeel van het verhaal, maar het is natuurlijk geen leuke gebeurtenis, integendeel. Er waren zelfs mensen die zeiden om die reden het boek niet te willen lezen. Ieder zijn eigen keuze, maar ook in het echte leven gebeuren vreselijke dingen. Dat is onvermijdelijk, en dat heb ik helaas de afgelopen dagen aan den lijve ondervonden.

Niet dat iemand een van mijn honden heeft doodgeschoten, dat niet. In plaats daarvan leek Kari, de oudste van ons drietal, zich niet zo lekker te voelen. Op het gevaar af een overbezorgde hondenbezitter te zijn maakte ik diezelfde middag nog een afspraak bij de dierenarts. En toen ging alles ineens razendsnel.

Een globaal onderzoek, een bezorgde dierenarts. Bloedprikken, nog meer bezorgdheid. Inwendige bloedingen, bloedtransfusie, echo. Terwijl de artsen hun uiterste best deden om een oorzaak en een oplossing te vinden, werd Kari zwakker en zwakker en vierentwintig uur na mijn ‘overdreven’ bezorgdheid overleed ze in mijn armen.

En toen had ik, net als Ellen Groenenboom, ineens nog maar twee Drenten en een groot verdriet. Ik moet eerlijk zeggen, Ellen is een aardige meid, maar op dit moment zou ik niets liever willen dat íets minder met haar gemeen hebben.

SakuTaraGroenenboom