En verder!

14/07/2019

 

Daar zat ik dan. Niet eerder heb ik zo gedisciplineerd aan een manuscript gewerkt als aan Kamer 305. In de fijne wetenschap dat er al een enthousiaste uitgever is die het boek wil uitgeven en tegelijkertijd in lichte paniek vanwege de deadline. Volkomen onnodig is inmiddels gebleken, maar hé, ik ben daar goed in! Onnodig piekeren, me zorgen maken en in paniek raken. Ik grijp elke gelegenheid aan! Maar nu waren dus zomaar al mijn kansen op rampspoed verkeken. Er viel even niets te piekeren. Wat zou ik dán eens gaan doen? Het antwoord was simpel. Wat iedereen doet, netflixen!

 

Normaal kijk ik weinig tv. Met een baan en een gezin en een sociaal leven én de drang om te schrijven blijft er voor de tv weinig ruimte over. Maar nu had ik tijd! Om een beetje in thrillersfeer te blijven, begon ik met enkele spannende films. Ter lering en vermaak. Wie weet zouden ze me wel op nieuwe ideeën brengen. En toen begon ik aan een serie. Ik ben altijd een beetje bang om een serie te gaan volgen. Zo’n verhaal waar je een half uur naar kijkt en dan voor de rest van je leven verslaafd aan bent. En dan viel dat vroeger nog mee. In het ergste geval raakte je verslaafd aan een serie die dagelijks werd uitgezonden. Dan zat je wel elke dag een uur dwangmatig voor de tv, maar meer ook niet.

 

Hoe anders is het nu. Er zijn geen grenzen. Eenmaal verslaafd aan een serie kun je wanneer je maar wil zoveel en zo lang kijken als je maar wil. Dus dat heb ik de afgelopen dagen gedaan. Een serie gekeken. Eén aflevering per keer. Of nee, toch maar twee. En toen werd het echt spannend. Vooruit, nog eentje dan. Maar ik zou het wel bij dat ene seizoen laten. Zeker weten. Na afloop van het eerste seizoen wilde ik dan ook alleen maar even checken of in het tweede seizoen dezelfde acteurs meespelen. Dat was zo. Ai. Leuk. Eén aflevering kijken dan, gewoon om te zien of het spannend zou zijn. Het was spannend.

 

Ze zeggen dat je verslaafd kunt raken aan hardlopen. Ik heb dat een paar keer geprobeerd, maar dat is mislukt. Verslaafd raken aan netflixen lukte me moeiteloos. Maar afgelopen nacht werd ik wakker en er gebeurde iets in mijn hoofd. Een man en een vrouw die ik niet kende drongen zich aan me op. Ik negeerde ze. Het was half vier in de nacht, wie dachten ze wel niet dat ze waren? Maar ze lieten zich niet wegsturen. Zij leek wanhopig. Ze zat alleen aan een tafeltje in een wegrestaurant met een mok koffie en zag er verloren uit. Ik had de indruk dat ze een geheim met zich meedroeg dat zwaar op haar drukte. Hij oogde zelfverzekerd, succesvol. Hij zat in vergadering. In eerste instantie leek het alsof hij ontspannen en vol zelfvertrouwen aan het gesprek deelnam, maar toen ik wat beter keek zag ik dat hij voortdurend heimelijk zijn telefoon raadpleegde om hem vervolgens met een grimmige blik weer in zijn zak te stoppen.

 

Ik had eigenlijk graag nog een paar uurtjes willen slapen, maar de onbekende man en vrouw weigerden weg te gaan. En vanochtend wist ik ineens wie ze waren. Dus heb ik na het ontbijt met mijn slaperige hoofd een bestand aangemaakt met de veelbelovende naam nieuw manuscript. Geen Netflix vandaag.

Zipsfotografie201804061997874